λιμνη ευβοιας, ενας ιδανικος προορισμος

Ιδανικό νησιώτικο περιβάλλον για να ν’ απολαύσουμε το πρώιμο καλοκαιράκι επιχειρώντας με τόλμη τις πρώτες θαλασσινές βουτιές, αλλά και να εκδράμουμε σε υγρά ακόμα δάση που αγκαλιάζουν δροσερά από παντού τον προικισμένο τούτο τόπο.

Το μικρό, απόκρημνο και δασωμένο βουνό Καντήλι που κυριαρχεί στην βορειοδυτική άκρη της Εύβοιας, βουτά απότομα στη θάλασσα δημιουργώντας μια

>>>>>>>>

από τις πιο ενδιαφέρουσες παράκτιες ζώνες του νησιού. Στην πιο όμορφη ίσως γωνιά τούτης της καταπράσινης ακτογραμμής βρίσκεται η μικρή πολιτεία της Λίμνης που θαρρείς πως ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα σε βουνό και θάλασσα.  Η διαδρομή για να έρθεις έως εδώ τα συνδυάζει όλα. Ανεβαίνεις ψηλά στα έλατα και ατενίζεις τη θάλασσα του Ευβοϊκού ν’ ανοίγεται σα λίμνη στα πόδια σου. Περπατάς στην ακροποταμιά και ανασαίνεις τις μυρωδιές όλου του δάσους… Στη συνέχεια κατηφορίζεις για τη δαντέλα του Ευβοϊκού κόλπου ρουφώντας τον θαλασσινό ιονισμένο αέρα και φτάνεις στη θαλασσινή Λίμνη με πληρότητα αισθήσεων…

Τι θα δείτε στη Λίμνη: Η πάλαι ποτέ ναυτική πολίχνη με τη νησιώτικη προσωπικότητα ακτινοβολεί την αρχοντιά της μόλις την αντικρίσεις ν’ απλώνεται νωχελικά δίπλα στη θάλασσα. Παλιά αγροτικά σπιτικά ψαράδων συνυπάρχουν πλάι σε καλοδιατηρημένα νεοκλασικά αρχοντικά ναυτικών δίχως να ενοχλούν το μάτι. Στο κέντρο της πολίχνης δεσπόζει ο επιβλητικός ναός της Παναγίας της Λιμνιώνας με το καλαίσθητο μαρμάρινο καμπαναριό, έργο του 1879.  Οι ντόπιοι καμαρώνουν επίσης για το εκκλησάκι της «Παναγίτσας» αφιερωμένο στη Ζωοδόχο Πηγή που είναι κτισμένο σε σημείο όπου προϋπήρχε παλαιοχριστιανική Βασιλική. Από τον παλιότερο ναό έχει διασωθεί ένα μικρό τμήμα του μωσαϊκού δαπέδου (πιθανόν 5^ος αιώνας), ενώ ένα μέρος του ψηφιδωτού διάκοσμου έχει μεταφερθεί στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της πόλης.

Χαμηλότερα κατά μήκος του παραλιακού δρόμου συνωστίζονται τα παλιά πέτρινα σπίτια σχηματίζοντας ένα καλαίσθητο σύνολο. Γύρω από τη «Σκάλα» (τη χαρακτηριστική ξύλινη προβλήτα) τα χταπόδια λιάζονται στο σύρμα, μπροστά από τους παλιούς καφενέδες των ναυτικών που τώρα για τις ανάγκες της τουριστικής ανάπτυξης έχουν μετατραπεί σε “ουζερί-μπαρ”. Αξιόλογο είναι το Ιστορικό – Λαογραφικό Μουσείο που στεγάζεται σε διώροφο νεοκλασικό κτήριο του 19^ου αιώνα. Δυτικά της προκυμαίας βρίσκεται η σκήτη του Οσίου Χριστόδουλου, κτήτορα της μονής του Αγ. Ιωάννη της Πάτμου που ασκήτεψε και πέθανε εδώ το 1111.

Πευκόφυτες ακτές:  Ακολουθώντας τον ασφάλτινο δρόμο που συνεχίζει νότια, πάντα παράλληλα με την ακτή, περνάς τα Κατούνια και περιπλανιέσαι ανάμεσα σε πυκνά δάση και εύφορα περιβόλια. Σε όλη τη διάρκεια της όμορφης αυτής διαδρομής θα δεις αριστερά κρυμμένες ανάμεσα στα πεύκα τις παλιές εγκαταστάσεις των ορυχείων λευκόλιθου. Όμορφες παραλίες πλαισιωμένες με πευκοδάση σε προδιαθέτουν για βουτιές. Τελικός προορισμός αυτής της θαυμάσιας διαδρομής είναι η μονή Γαλατάκη. Το μοναστήρι φωλιασμένο στις  πλαγιές του όρους Καντήλι, απολαμβάνει τη θέα στην κλειστή θάλασσα. Βόρεια της Λίμνης ξεκινά ο επίσης παραλιακός δρόμος που οδηγεί στα χωριά Χρόνια, Ροβιές και Ήλια κι από εκεί συνεχίζει για την γνωστή σε όλους Αιδηψό.  Ολόγυρα η ήπια γεωμορφολογία καλύπτεται από πευκώνες και ελαιώνες που σχεδόν πάντα καταλήγουν σε ακρογιαλιές με βαθιά καθαρά νερά.

Πίσω στην ιστορία: Η περιοχή αυτή της Εύβοιας κατοικείται σύμφωνα με τους ιστορικούς από τη 2η χιλιετία π.Χ. Το σημερινό όνομα «Λίμνη» προήλθε από παράφραση του ονόματος της αρχαία πόλης Ελύμνιο που προϋπήρχε στη θέση της. Κατά τη διάρκεια των Ρωμαϊκών και Βυζαντινών χρόνων γνωρίζει ανάπτυξη, όμως μαστίζεται από τις πειρατικές επιδρομές. Έτσι οι κάτοικοι μετέφεραν τον οικισμό στα υψώματα, σήμερα γνωστά ως «Καστριά» και «Παναγιά». Στα μέσα του 16ου αιώνα το Καστρινό Ελύμνιο ή ΄Υπερθεν Ελύμνιον σιγά-σιγά εγκαταλείπεται και κτίζεται στην παραλία η πολιτεία της Λίμνης που μπολιάζεται πληθυσμιακά με Αιγαιοπελαγίτες. Με την πάροδο του χρόνου αρχίζει να γίνεται και πάλι υπολογίσιμη ναυτική δύναμη με μεγάλη συνεισφορά στην επανάσταση του 1821. Με την απελευθέρωση της Εύβοιας από τους Τούρκους, οι Λιμνιώτες εκμεταλλευόμενοι την πλούσια και άριστης ποιότητας ξυλεία των δασών τους, κατασκεύασαν καινούργια πλοία και μεγάλωσαν το στόλο τους. Παράλληλα άρχισε από Ελληνικές και ξένες εταιρείες (Γερμανικές, Ολλανδικές και Ελβετικές) η συστηματική εξόρυξη του λευκόλιθου (τέλη 19^ου αιώνα) που συνεχίστηκε αδιάκοπα ως τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Μονή Γαλατάκη: To αρχικό κτίσμα της μονής Γαλατάκη, φρουριακής μορφής, κτίστηκε τον 8ο αιώνα ή κατά άλλους τον 7^ο αιώνα (θεωρείται η παλιότερη μονή της Εύβοιας) πιθανόν πάνω σε αρχαίο ναό του θεού Ποσειδώνα. Το καθολικό της μονής αφιερωμένο στον άγιο των θαλασσινών Νικόλαο είναι ναός ρυθμού σταυροειδούς, τετρακίονος, εγγεγραμμένος, τρίκογχος με νάρθηκα. Εντύπωση προκαλεί ο ογκώδης και οχυρός πύργος που δεσπόζει στη δυτική πλευρά του κτιριακού συγκροτήματος. Κτίστηκε σύμφωνα με την παράδοση, τον 15ο αιώνα από τον Όσιο Δαυίδ με σκοπό να προστατευθούν οι μοναχοί από τους πειρατές.Το νεώτερο όνομα Γαλατάκη δόθηκε προς τιμήν κάποιου χρηματοδότη από τον Γαλατά της Κων/πολης.

Ροβιές: Κοντά στις Ροβιές βρισκόταν η αρχαία πόλη Οροβιαί και το ονομαστό μαντείο του Σελινούντιου Απόλλωνα. Και τα δύο καταστράφηκαν από σεισμούς και παλιρροϊκά κύματα που έπληξαν την περιοχή κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Σήμερα το μόνο που διασώζεται από το πολυτάραχο παρελθόν είναι ο φράγκικος πύργος που κτίσθηκε το 1256 από τον Γουλιέλμο Β’ Βιλεαρδουίνο και αργότερα αποτέλεσε κατοικία του ντόπιου Αγά.

Best διαδρομή: Λίγο ψηλότερα από τις Ροβιές ακολουθώντας τον επαρχιακό ασφάλτινο δρόμο που οδηγεί στα ορεινά χωριά τις βόρειας Εύβοιας, ανάμεσα στα βουνά Καβαλάρης και Ξηρόν Όρος συναντάμε το χωριό Δρυμώνας. Εδώ σε μια κατάφυτη μασχάλη του βουνού βρίσκεται το αξιόλογο το μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ( 14^ος αιώνας). Συνεχίζουμε την ανάβαση που κινείται σε ελατοσκέπαστη ράχη, σε υψόμετρο 700-800 με αρκετές κλειστές στροφές. Αυτή η καθαρά ορεινή διαδρομή κρύβει πολλές εκπλήξεις, όπως ο μυστικός καταρράκτης που σκορπά τα κρύα νερά του με ορμή από ύψος 15 μέτρων.